Spoko, trzymam fason

- Jeszcze jedno współczujące spojrzenie, a przysięgam, że pani Pomfrey nie będzie wiedziała od której części ciała zacząć cię składać.

James w ogóle nie był zaskoczony tą reakcją, a odziedziczona po ojcu wraz z prostym nosem i poczuciem humoru przekora, nie pozwalała mu na nic innego, jak tylko przepełnione zrozumieniem poklepanie przyjaciela po dłoni. Syriusz trzepnął go tęże dłonią po łbie, a Remus zamaskował parsknięcie śmiechem nieprzekonująco brzmiącym odchrząknięciem i wbił wzrok w kolumnę porad na ostatniej stronie Proroka.

- Nie żebym nie znała co najmniej setki powodów by to robić, ale dlaczego on ci współczuje? – zapytała z zainteresowaniem Jen, dzieląc swoją uwagę pomiędzy tosty z bekonem oraz Jamesa i Syriusza.

- Nie chcesz wiedzieć – warknął Black, rzucając ostrzegawcze spojrzenie Jamesowi.

- Wręcz przeci…

- Nie chcesz wiedzieć. – Zarówno jego ton głosu, jak i spojrzenie przepełnione było lodem i miało grać rolę przestrogi przed tym, by nie drążyć tego tematu. 
           Przestrogi, którą ona, naturalnie, zignorowała, spoglądając pytająco na Lupina. Remus okazał się jednak na tyle rozsądny, że pokręcił tylko głową nie dając się wmieszać w tę dyskusję, tym bardziej, że zdawał sobie sprawę, że to on wcisnął czerwony guzik i rozpętał całe to zamieszanie, a więc na razie lepiej było nie wychylać się zbytnio i nie narażać Syriuszowi jeszcze bardziej.

- Pieprzona męska solidarność – mruknęła pod nosem Jenny, demonstrując swoje niezadowolenie dodatkowym ciężkim westchnięciem. Przez jedną, w odczuciu  Syriusza cudowną, chwilę, miała zamiar się nie odzywać i opychała się tylko grzankami. Nie potrafiła wytrwać w swoim postanowieniu. Nikt nie był tym zaskoczony. – Od kiedy macie przede mną takie tajemnice?

James wzruszył ramionami, a Lupina naprawdę wciągnął kawałek o tym, jak wywabić poplamione sokiem z gumochłona prześcieradło za pomocą suszonych pokrzyw utartych z białym pieprzem. Peter czytał ponad jego ramieniem; on pewnie też się tego nie spodziewał. Syriusz czekał przez chwilę z płonną nadzieją, że Potter zamiast gapić się na niego wyczekująco i z głupawym uśmieszkiem błąkającym się po ustach, uczyni mu tę przyjemność i raczy odpowiedzieć coś, cokolwiek, ich równie uroczej co irytującej przyjaciółce, ratując go tym samym przed wdaniem się w kolejną bezcelową rozmowę z nią. Przeliczył się oczywiście. James wyglądał jakby już nie mógł się doczekać, aż Black wyzna jej swoje najskrytsze uczucia, najlepiej czterowierszem, a ona zemdlona wpadnie mu w ramiona, ocknie się tylko po to by namiętnie go pocałować, znów zemdleje, znów się ocknie, szybki ślub udzielony przez McGonagall, oklaski, kurtyna, owacja na stojąco, ukłony, żyli długo i szczęśliwie.

Nic z tych rzeczy. Zamiast tego zaczepna mina i pełen ironii ton.

- A co, czujesz się odtrącona i niekochana?

W odpowiedzi prychnięcie, a po nim szeroki uśmiech.

- To chyba oczywista oczywistość.

 James, wysilając całą swoją wyobraźnię by postawić się na jego miejscu, poczuł ogromną falę podziwu dla przyjaciela. Nie miał pojęcia, jak on to wytrzymywał. Gdyby na miejscu Jen siedziała teraz Lily i z tak zadziorną miną muskała końcówkami palców jego dłoń, on prawdopodobnie (na pewno) nie byłby w stanie się kontrolować, nigdy w życiu nie powstrzymałby się przed złapaniem jej za rękę i stanowczym zabraniu sobie tego, czego chciał, przed skradzeniem jej pocałunku bez względu na to, czy ona mówiła, że sobie tego życzy, czy nie.

Syriusz jednak tylko siedział i z lekkim uśmiechem wpatrywał się w jej twarz, jakby zupełnie nie zauważał jej kokieterii. Jego słowa, w głębi serca wypowiadane tak bardzo serio, brzmiały tak lekko, że prawie jakby były bez znaczenia.

- Wiesz, że mogę to zmienić. Wystarczy jedno twoje słowo. 

- A mogę pięć? – zapytała i nie czekając na faktyczne pozwolenie, wypaliła, pochylając się nad stolikiem: - Powiedz mi, co to za tajemnica!

James otwarcie liczył na palcach, więc Black nie miał żadnych wątpliwości nawet przez moment.

- To sześć słów - odparł obojętnie, sięgając po dodatkową porcję kiełbasek, a ona uważnie obserwowała jego ruchy.

- Czepiasz się szczegółów - mruknęła, bezwstydnie wbijając widelec w dokładnie tę pięknie zrumienioną kiełbaskę, którą sobie upatrzył i kradnąc mu ją sprzed nosa.

- Wtykasz nos w nie swoje sprawy - rzucił, spoglądając na nią z irytacją, kiedy przywłaszczyła sobie kolejną jego kiełbaskę. Próbował ją jej odebrać, ale zakryła swój talerz rękoma. 

- Specjalnie zmieniasz temat - zarzuciła mu.

- O nie, dlaczego miałbym to robić? – zapytał, krzyżując ramiona. – Przyszło ci do tego upartego łba, że jeśli nie chcę o czymś rozmawiać, to oznacza że nie chcę i nie bez powodu?

Nabrała powietrza, by coś odpowiedzieć, ale nic nie przyszło jej do głowy, a on wykorzystał ten moment rozkojarzenia, by wykraść z jej niestrzeżonego talerza jedną z dwóch kiełbasek. Odgryzł kawałek z lubością, tak jak podejrzewał, była doskonale przyrządzona, a teraz smakowała jeszcze lepiej, taka ciężko wywalczona. Jego delikatny uśmiech wypełnił się czułością, kiedy zobaczył, że Jen patrzyła na niego sponad stołu z wydętymi policzkami i pochmurną miną.

- Nie rób tak, to zbyt urocze.

Jak na komendę wypuściła powietrze, a na twarzy wykwitł ledwo zauważalny rumieniec, który próbowała zatuszować poprzez harde spojrzenie. 

Wyciągnął w jej kierunku widelec z kiełbaską.

- Chcesz gryza?

       Zrobiła minę jakby wolałaby odgryźć kawałek jego twarzy. 

       - Mam swoją – warknęła, a on z uśmiechem odgryzł kolejnego kęsa.

       - Twoja strata.

Noc była zaskakująco chłodna i Remus musiał owinąć się szczelniej szatą, kiedy poczuł na szyi podmuch wiatru, powodującego gęsią skórkę na całym ciele. Spojrzał w niebo i uśmiechnął się, mieli idealne warunki. Ani jedna chmura nie przykrywała tego miliona gwiazd, które rozpościerały się ponad ich głowami. Jedynymi dźwiękami jakie docierały do jego uszu był odgłos rozkładanego przez Jen teleskopu i cichy szum drzew. Stali w takim miejscu, w którym byli niewidoczni z większości okien zamku i już nie mogli się doczekać tego, co miała im przynieść ta noc, a obiecywała wyjątkową bliskość myśli, Saturna i jego pierścieni.

Zachwycali się nim, szeptem wymieniając uwagi. Minęło trochę czasu zanim oderwali się od teleskopu i  Jen zdecydowała się w końcu zadać pytanie, które chciała zadać od samego początku.

- O co chodzi z Syriuszem?
            Remus westchnął ciężko.

- Naprawdę jeszcze się nie domyśliłaś? – zapytał z rezygnacją.

Wiedział aż za dobrze, że Jen nie da za wygraną dopóki nie usłyszy tego, co chce usłyszeć. A przynajmniej teraz jej się wydawało, że chce. Czy rzeczywiście chciała, to sprawa sporna. W każdym razie teraz kręciła energicznie głową, nawet się nie zastanawiając, a więc Remus postanowił nie owijać w bawełnę.

- Przyznał się.

Wciąż nie wyglądała jak ktoś, kto zaczyna kojarzyć. Zmarszczyła tylko brwi.

- Do? – ciągnęła go za język z wyczekiwaniem.

- Do swoich słabości. No, konkretnie do jednej.

Sposób w jaki wybałuszyła na niego oczy nie pozostawiał wątpliwości: w końcu udało jej się posklejać tak oczywiście klejące się do siebie fakty. Pokiwał głową.

- O słodki Merlinie… - sapnęła z przejęciem, a on pokiwał raz jeszcze.

Nie mogła uwierzyć, że sama na to nie wpadła, że po raz kolejny okazała się ślepa i głupia, i zupełnie oderwana od rzeczywistości. Przecież to było oczywiste. Na swój sposób, bo kto by się spodziewał, że Syriusz jednak opowiada chłopakom o swoich sercowych rozterkach.

Na samą myśl aż się wzdrygnęła.

- Sam się przyznał? – zapytała, spoglądając bystro na Remusa. – Mieliście wieczór sekretów?

Lupin przewrócił oczami, sygnalizując jej dosadnie jak bardzo nieśmieszny jest ten pomysł.

- Potrzebował kopniaka – przyznał po chwili i jak gdyby nigdy nic przytknął oko do teleskopu.

- Od ciebie, oczywiście – powiedziała, a on pozwolił sobie nie skomentować tej uwagi. Oboje milczeli przez moment. –  Jak zareagowaliście? To znaczy oni… James i Peter.

- Trudno było im w to uwierzyć.

- A potem zaczęły się współczujące spojrzenia – dokończyła za niego. Jęknęła przeciągle. –  James musi uważać mnie za kompletną jędzę bez serca.

Remus oderwał się od teleskopu słysząc tę uwagę. Popatrzył na nią uważnie.

- Wiesz, że tak nie jest.

- Nie wiem! – odparła z pasją i zaczęła przechadzać się po trawie. – Wiem tylko, że coś się zmieniło w sposobie, w jaki ze mną rozmawia i teraz wiem już też, dlaczego. Unieszczęśliwiam jego najlepszego przyjaciela. To jeszcze gorzej niż gdybym unieszczęśliwiała jego.

Lupin sceptycznie podchodził do jej melodramatycznego wybuchu.

- Zapominasz tylko, że i ty jesteś jego przyjaciółką.

Zatrzymała się na moment i spojrzała na niego.

- A może i on zapomniał?

Przez chwilę zdawało mu się, że dziewczyna żartuje i z trudem powstrzymał uśmiech. Zaraz jednak zobaczył na jej twarzy, że jednak nie żartuje i spoważniał.

- Nie mówimy chyba o tym samym Jamesie.

- O Potterze, tym z poczochranym łbem i gotowym dać się pokroić za jednego takiego Syriusza Blacka - powiedziała, łapiąc go za ramiona i patrząc mu prosto w twarz. Potrząsnęła nim lekko i puściła go. - Muszę z nim porozmawiać.

- Teraz? – zapytał, a ona nie odpowiedziała. Zamiast tego pognała w stronę zamku. – Jen, jest druga w nocy! – zawołał za nią szeptem, a ona nie usłyszała lub kompletnie go zignorowała. W każdym razie nawet się nie odwróciła, więc nie pozostało mu nic innego, jak złożyć teleskop i pójść za nią.

Drogę do Wieży Gryffindoru pokonali biegiem, nie bacząc na to, czy ktoś może usłyszeć ich dudniące pośród ciszy kroki. Remus nie potrafił nadążyć za pędzącą na złamanie karku po schodach Jen, oddychając ciężko zastanawiał się, czy i on nie powinien zaklepać sobie kilku sesji treningowych u Michaela, żeby wyrobić sobie tak zabójczą kondycję. Co prawda mógłby w trakcie wyrabiania umrzeć, paść na zawał chociażby, ale możliwe, że było warto. Na szczęście Jen czekała na niego pod portretem Grubej Damy, bo on był zbyt zasapany by podać jej hasło, a ona już zaczynała swoją tradycyjną tyradę o włóczących się po nocy uczniach.

Dostanie się do dormitorium chłopaków nie zajęło Jenny więcej niż trzydzieści sekund. Pochyliła się nad łóżkiem Jamesa niczym zboczona podglądaczka i szturchnęło go lekko.

- James, czy ty mnie nienawidzisz? – zapytała szeptem.

Potter mruknął coś przez sen, a kiedy został szturchnięty po raz drugi otworzył niemrawo oczy i przez chwilę wpatrywał się tępo w majaczącą się przed nim twarz przyjaciółki, po czym jęknął i nakrył głowę kołdrą.

- Jezu, Jen, znowu piłaś? – zapytał zachrypniętym głosem.

- James, odpowiedz na moje pytanie – powiedziała cicho, obejmując go rękoma i przyciskając policzek do zakrytego kołdrą ramienia.

Remus całkiem dobrze widział w ciemności i musiał przyznać, że było to nawet lepsze od oglądania Saturna. Usiadł na swoim łóżku i z zainteresowaniem przyglądał się rozwojowi sytuacji, gotowy wkroczyć, albo i nie, kiedy sprawy zajdą za daleko.

- Która godzina?

- Czy ty mnie nienawidzisz?
            - Czy na dworze jest jeszcze ciemno?
            - James, ja wyjeżdżam za parę godzin, nie możesz mnie nienawidzić!

- Dlaczego miałbym cię nienawidzić?

- Bo Syriusz!

- Syriusz? – James potrzebował chwili, by zrozumieć o co cała ta afera. W końcu zrozumiał i wygramolił się spod kołdry. Podniósł się i odruchowo sięgnął po okulary i założył je na nos, po to tylko by stwierdzić, że nie robi mu to żadnej różnicy, bo w dormitorium było całkiem ciemno.

- Nie jestem zachwycony sytuacją, ale to przecież nie twoja wina – powiedział, odkładając okulary na szafkę przy łóżku. Zastanawiał się przez moment. –  No dobra, trochę twoja, bo go podrywasz i w ogóle.

- Podrywam go?

W odpowiedzi rzucił jej spojrzenie, które wyraźnie mówiło "przestań zgrywać niewiniątko, maleńka". Zdał sobie zaraz jednak sprawę, że musiał zarzucić komunikację niewerbalną, bo ta mogła nie być najskuteczniejsza w ciemnym pokoju. Szkoda.

- Nie zgrywaj niewiniątka. Dobrze wiesz o co chodzi.

            Miała ochotę powiedzieć coś niepoważnego, coś w stylu "a dziwisz mi się?" albo "to silniejsze ode mnie", ale ugryzła się w język, uznawszy, że to nie najlepszy moment.

- On mnie do tego prowokuje - palnęła trzecią myśl, która przyszła jej do głowy i trochę tego pożałowała.

- A dziwisz mu się?

- To chyba miała być moja kwestia – mruknęła pod nosem bardzo cicho, tak, że jej nie dosłyszał, po czym rzuciła głośniej i z pewnym poczuciem winy: - Nie. Masz rację.
           Zapanowała krótka chwila ciszy, która przerwał trzeci głos.

- Jeśli ona ci teraz obieca, że więcej nie będzie, to cię zabiję, Jeleniu ty durny.

Remus musiał przygryźć zaciśniętą pięść, by nie wybuchnąć śmiechem. Myśl o martwych kotkach, powtarzał sobie, próbując spokojnie oddychać. Za nic w świecie nie chciał zakłócić tej sceny.

- Syriusz? – zapytał cicho James.

- Nie, wujek Władek z Ciechocinka.*

- Miałbyś choć trochę przyzwoitości i przynajmniej udawał, że śpisz, zamiast wtrącać się w podsłuchiwane rozmowy – rzuciła w kierunku jego łóżka Jen.

Syriusz podparł głowę i uśmiechnął się w ciemności.

- Włamujesz się do męskiego dormitorium w środku nocy, kładziesz na Jamesie, przyszłym mężu twojej przyjaciółki Evans zaznaczam, opowiadasz mu o tym jaką masz na mnie chrapkę i nadal uważasz się za osobę, która może pouczać innych o przyzwoitości?

- Kompletny z ciebie psychol. I zbok.

Syriusz zachichotał i rozłożył szeroko ręce, kładąc się na plecach.

- I dlatego na mnie lecisz.
           Jen zamrugała kilka razy, nie mając pojęcia jak zareagować na tak wielki ładunek bezczelności i samozadowolenia. 

- Wychodzę. Boję się przebywać z nim w ciemnym pomieszczeniu – mruknęła cicho, a sekundę później, czując jak coś łapie ją za kostkę, wydarła się na całe gardło: - O Boże!

- Co się dzieje? – Trudno było usłyszeć zaspany głos Michaela ponad głośnym rechotem Syriusza.
Rechotem, który przycichł odrobinę dopiero wtedy, gdy Jen dopadła do jego łóżka i przycisnęła poduszkę do jego twarzy.

- Nic. Nic, nic, nic, Mikey. Śpij słodko, kotki dwa… - zanuciła i odskoczyła w bok, by ochronić się przed uchwyceniem przez Blacka.

Rozpoznanie głosu zajęło mu tylko chwilę.

- Jen?

Nie odpowiedziała, zamiast tego skupiła się na ostrożnym stawianiu kroków, by jak najszybciej wyjść z dormitorium.

- Czy ktoś może zapalić światło?

Jenny uderzyła palcem w coś twardego i zaklęła szpetnie. Remus otarł z oczu łzy śmiechu. Światło oślepiło ich w momencie, kiedy ona zamykała za sobą drzwi.

Pierścionek wsunęła na palec i przez chwilę przyglądała mu się uważnie. Ale chujstwo, mruknęła do siebie i niedbale zatrzasnęła na wpół pełny kufer. Na jej usta wypłynął uśmiech, zdradzający ekscytację i nadzieję, dwa uczucia których trzymała się kurczowo, nie pozwalając tym samym zwątpieniu i lękowi przejąć sterów. Miała przeczucie, że cokolwiek się stanie podczas tych kilku dni, przyniesie jej to odpowiedzi których szukała i rozrzedzi mgłę, która teraz zalegała w jej głowie. Czy była gotowa na te odpowiedzi to zupełnie inna kwestia, ale pozostawała wiara, że ze wszystkim jest w stanie sobie poradzić.

Wzięła głęboki wdech i wymieniła długie spojrzenie z przyglądającym jej się ciekawie Bidziilem.

- Gotowy? – zapytała go. Nie doczekała się odpowiedzi, wiec po prostu chwyciła go w jedną rękę, drugą złapała za rączkę kufra i wyszła z dormitorium, rzucając ciche "do zobaczenia" pustemu pomieszczeniu.

Zbiegła ze schodów, ciągnąc za sobą kufer i starając się robić przy tym jak najwięcej hałasu. Na nikim nie zrobiło to wrażenia, bo jedynymi osobami, które zrezygnowały z kolacji i dlatego tylko siedziały w pokoju wspólnym, były trzy drugoklasistki, które pożegnały się z nią nieśmiało.

Drogę do Wielkiej Sali pokonała biegiem. Wchodząc do niej i idąc w kierunku swojego miejsca za stołem czuła się tak, jak musiały się czuć mugolskie modelki na wybiegach, a przecież nie miała na sobie aż tak szałowych ciuchów. Jednak potęga plotki robiła swoje: wszyscy skądś wiedzieli, że wybierała się na przedwczesne wakacje w towarzystwie największych mózgowców świata. Co niektórzy życzyli jej dobrej zabawy, a ona nie pozwalała sobie ani razu zapomnieć o tym, by z uśmiechem podziękować za dobre słowo.

       - Ciao, bambina!- zawołała Lily na jej widok i zrobiła jej miejsce koło siebie.

       - Buongiorno - odparła Jenny z zadowoloną z siebie miną.- Le mie mutande sono commestibili** - obwieściła prawie płynnie i sięgnęła po kawałek pieczeni. 

       Syriusz przyglądał jej się z powątpiewaniem.

       - Kto cię tego nauczył?

       - Sergio - odparła beztrosko, wskazując palcem na uśmiechniętego szeroko szóstoklasistę. - Twierdzi, że to znaczy "miło cię widzieć", ale jest głupi jeśli myśli, że tak łatwo dam się wkręcić - dorzuciła na tyle głośno, by wspomniany chłopak mógł ją usłyszeć. Wymienili przyjacielskie uśmiechy. 

      Kilka minut później podeszła do nich McGonagall i obwieściła, że pora się zbierać.  Zaprowadziła ją pod główne wyjście i tam dała jeszcze kilka minut na mniej lub bardziej łzawe pożegnania.

      - Baw się dobrze - powiedziała Lily i uściskała ją serdecznie.

     Jen kopnęła w swój kufer.

     - Mam tam tylko bikini i olejek do opalania - mruknęła. - Możesz być pewna, że będę się dobrze bawić.

    - Masz być grzeczna. - James przybrał swój ton troskliwego starszego brata. 

    - Wiesz, że nie będę - odparła z uśmiechem, a on zamknął ją w mocnym uścisku, na tyle mocnym, że przez moment nie mogła złapać tchu. - To tylko kilka dni, Jelonku - mruknęła w jego koszulę, ale on nie zwrócił na to uwagi. 

    Nie czuł się dobrze z myślą, że miała jechać sama do obcego kraju i nie przekonywały go jej argumenty, że wszystko jest dopięte na ostatni guzik, a tak w ogóle to przecież wcale nie będzie sama. Nie. Miał w głowie obraz małej, zagubionej dziewczyny w wielkim mieście pełnym napalonych Włochów i innych tego typu niebezpieczeństw czyhających w każdym zaułku.

   Musiał jednak ją w końcu wypuścić ze swoich objęć, ponaglany przez klepiącego go po ramieniu Syriusza, który złapał jej twarz w dłonie i pocałował ją w czoło.

  - Pamiętaj, że zostawiasz tu narzeczonego. - Wyszczerzył zęby i przyciągnął ją do siebie.

  Westchnęła.

  - Aha. Raczej zboczonego mitomana - odparła, a on zachichotał i pocałował ją w czubek głowy. 

  Uściskał ją mocniej i, podobnie jak James, najchętniej w ogóle nie puszczałby jej do żadnych Włoch, żadnych Burnsów, nigdzie kompletnie. W ogóle dlaczego, jakim prawem, ona sobie wyjeżdża w środku roku szkolnego i zostawia go samego, po to tylko żeby smażyć się na plaży z mózgowcami? I to jeszcze na całe dziewięć dni. Dziewięć! Cholera.

  - Niech cię cholera - mruknął jej do ucha.

  - Wiem - odparła i cmoknęła go w policzek. - Do zobaczenia.

  Udało jej się jeszcze pożegnać z Remusem i kilkoma kolejnymi osobami, zanim profesor McGonagall całkiem straciła cierpliwość i praktycznie wywlokła Jen z zamku. Dziewczyna odwróciła się jeszcze, by pomachać im po raz ostatni, wsiadła do powozu i po chwili już jej nie było.

            Pierwszy i prawdopodobnie jedyny raz w życiu odrabiał szlaban z takim poczuciem spełnienia, taką lekkością i taką satysfakcją.  Nie towarzyszyły mu żadne, nawet najmniejsze wyrzuty sumienia.  Właściwie to był z siebie dumny, z nich wszystkich. Nie sądził, że to w ogóle możliwe, bo zwykle nie mógł pozbyć się wrażenia, że po raz kolejny zawiódł czyjeś zaufanie. Tym razem było zupełnie inaczej.

           Ufali mu. Nigdy nie przeszło im nawet przez myśl, że mógłby mijać się z prawdą czy manipulować faktami. A on, nie wiadomo od jakiego czasu co gorsza, okłamywał ich w żywe oczy. W sposób tak subtelny, przynajmniej do teraz, że nie sposób było się niczego domyślić, o ile nie znało się faktycznej sytuacji. Ale na tym koniec.

Zaczęło się w poniedziałkowy poranek. We czwórkę zeszli na śniadanie, po chwili dołączyła do nich Lily, rozmawiali o nieznaczących sprawach jak test z transmutacji i przykrótka spódniczka Jess York. Dzień jak co dzień. Do momentu, kiedy dotarł do nich głos widocznie poruszonej Pearl, z jej monologu zrozumieć można było tylko pojedyncze przekleństwa i słowa, które sugerowały, że mówi o jakimś artykule. Syriusz powiedział wtedy, że to wariatka, ale on, Remus, już go nie słyszał. Przerzucał strony Proroka, nie zauważył nawet, że rogi gazety zamoczył w filiżance z herbatą. Nie potrzebował dużo czasu na to, by odnaleźć całkiem obszerny esej, o którym mówiła dziewczyna, ani na to, by go przeczytać. Z każdym kolejnym słowem robiło mu się coraz bardziej niedobrze, serce biło coraz szybciej, a gdy w końcu podniósł wzrok i spojrzał na przyjaciół, oni zobaczyli na jego twarzy coś, co kazało im bez słowa zabrać od niego gazetę i zobaczyć, o co chodzi.

Nie spodziewali się znaleźć w gazecie codziennej, do tej pory niezawodnej przecież, aż tak śmierdzącego propagandą tekstu. Krew wrzała im w żyłach na samą myśl, ilu ludzi zostało nakarmionych tą papką i jak wielu pomyślało, że jest w niej ziarnko prawdy. Lub więcej niż tylko ziarnko.

Esej przekonywał wszystkich czarodziejów i wszystkie czarownice o tym, jak bardzo są wyjątkowi i jak bardzo powinni być dumni z tego, że urodzili się z magicznymi zdolnościami. Mugole, twierdził butnie autor, są z natury nieuprzywilejowani, dużo gorsi i bardziej zacofani przez sam fakt niemagiczności. Nie znają rozwiązań tak dla czarodziejów prostych, wymyślają skomplikowane i zawodne urządzenia by zrobić to, co doskonale potrafi czarodziejskie dziecko w wieku  jedenastu lat. Nie widzą rzeczy, które stoją tuż przed ich oczami. Dlaczego więc czarodzieje uginają karki i pozwalają im dyktować sobie warunki, tak jak pozwala im na to obecny Minister Magii, zmuszając czarodziejów do ukrywania się przed mugolami i ograniczania używania swoich cudownych mocy w ich obecności? Dlaczego idą na ustępstwa z głupcami? To przecież oni są mądrzejsi i silniejsi, to oni mogą narzucić swoją wolę i zaprowadzić na świecie porządek, który będzie odpowiadał im. Dość już dawali sobą pomiatać, tyle razy w historii dawali się upodlić, palić na stosach,torturować i wyśmiewać. Czas zacząć domagać się tego, na co zasługiwali, co im się należało. Najwyższa pora wziąć los w swoje ręce i odwrócić kartę.

Remusowi wystarczyło jedno spojrzenie na twarze Syriusza i Jamesa, by wiedzieć, że czują dokładnie to samo, co czuł on. Wściekłość, palącą chęć, wewnętrzny przymus właściwie, buntu, powstania i zawołania głośno o tym, że są ludzie, którzy nigdy nie zgodzą się na to, by psychopaci pokroju Voldemorta kiedykolwiek przejęli stery. Ludzie, którzy nie mają zamiaru stać bezczynnie i patrzeć jak wszystko, w co wierzą jest deptane i mieszane z błotem, jak manipuluje się ludzi i kłamie im w żywe oczy, karmi się ich bajeczkami o utopii, która nie ma prawa się wydarzyć. A jeśli kiedykolwiek, wbrew wszystkiemu, zacznie się spełniać, to będzie malowana krwią milionów niewinnych ludzi, będzie ich hańbą i porażką. Nie mogli do tego dopuścić.

Żaden z nich nie potrzebował mówić ani słowa. Doskonale wiedzieli co robić. Prawie równocześnie wstali i zebrali wszystkie egzemplarze Proroka, jakie były w zasięgu ich wzroku; wyrywali je nawet z rąk zaskoczonym uczniom, nie bacząc na głosy sprzeciwu. Wyszli na zewnątrz, na błonia, a za nimi podążała grupa gapiów.

Jedno zaklęcie rzucone przez sam nie wiedział kogo, Jamesa czy Syriusza, a może to on wyczarował tę iskrę, nie był pewien, widział tylko, jak sterta papieru zajmuje się ogniem i po chwili zostaje po niej tylko kupka sczerniałego popiołu porywanego przez wiatr. Nie zdawał sobie sprawy jak wielką satysfakcję można odczuwać wpatrując się w płonący stos papieru, satysfakcję której odbicie widział na twarzy Syriusza. James stał tam ze zmarszczonymi brwiami, skupiony, pełen determinacji. Ktoś poklepał go po plecach, ale on nawet tego nie zauważył.

Lupin kątem oka zobaczył Filcha. Uśmiechnął się pod nosem. Jeśli raz w życiu mają być ukarani za coś, co zrobili dobrze, niech tak będzie. Woźny jednak wcale do nich nie podchodził, stał w drzwiach zamku i patrzył na nich z daleka, w rękach trzymając swoją kotkę. Nie zrobił najmniejszego ruchu, a po chwili już go nie było.

McGonagall, choć jej wyraz twarzy nie wyrażał nawet cienia nagany, nie pozwoliła sobie na tego typu obojętną aprobatę. Pozwoliła sobie za to na zabranie ich do swojego gabinetu i poczęstowanie ciastkami. Nie musieli jej się tłumaczyć, a ona nie musiała się tłumaczyć im, kiedy wlepiła im po szlabanie, dorzuciła dodatkowe punkty dla Gryffindoru i nie powiedziała im na głos, jak bardzo jest z nich dumna, bo oni wyraźnie widzieli to w jej oczach. 
            Remus odłożył szczotkę i wyszedł z sali. Odwzajemnił szeroki uśmiech Jamesa, który zamykał właśnie drzwi sali naprzeciwko. Po chwili dołączył do nich Peter i Syriusz i razem udali się na błonia.

Dzięki Bogu za ojca. Mówiła to już nie raz, ale nigdy w tym kontekście. Okazało się właśnie, że jego bożonarodzeniowe bale i teatralne premiery dały jej więcej niż kiedykolwiek przypuszczała. Gdyby nie to, że miała doświadczenie w tego typu sytuacjach, prawdopodobnie chciałaby teraz uciec. Schować się w hotelowym pokoju, w tym nieprzyzwoicie miękkim łóżku i leżeć w nim do rana. Tymczasem zamiast nieśmiało chować się po kątach lub z naburmuszoną miną podpierać ścianę, czując się zupełnie nie na miejscu, potrafiła przywołać na usta uprzejmy uśmiech i wyłowić z tłumu tych, którzy nie wyglądali, jakby połknęli kij i rozpocząć krótkie, niezobowiązujące rozmowy. Popijając szampana i zajadając się podejrzanie wyglądającymi acz nieźle smakującymi przystawkami, mimo wszystko z radością przywitała znajomą twarz.

- Nareszcie!

- Jak się bawisz? – zapytała Alex, wygładzając fałdy na prostej, jasnoniebieskiej sukience.

Dotarła do Włoch zaledwie dwie godziny wcześniej, jedyne co zdążyła zrobić to zameldować się w hotelu, wziąć szybki i prysznic i przybiec na tych przeklętych obcasach na pełne ważniaków przyjęcie. Padała z nóg, a wieczór dopiero się rozpoczynał.

- Świetnie – odparła Jen i włożyła do ust czekoladową truflę. Aż przymknęła oczy z rozkoszą. - Super żarcie – rzuciła z pełną buzią, a ciotka spojrzała na nią z rozbawieniem.

- Zachowuj się, młoda.

- Spoko, trzymam fason – zapewniła i odwzajemniła uśmiech posłany jej wraz z niemym toastem przez całkiem uroczego, opalonego mężczyznę z żółtą muszką. Alex podążyła za jej wzrokiem i prychnęła z rozbawieniem.

- Właśnie widzę – powiedziała, unosząc znacząco brew. – Skup się, młoda. Rozmawiałaś już z naszym kochasiem?

- Jeszcze nie. – Upiła łyk szampana. – Ale nie mogę się już doczekać.

- Masz pierścionek?

Jen uniosła lewą dłoń i poruszała palcami, na jednym z nich tkwił pierścionek z muszelką.

- Myślisz, że wyrwie mi go i zacznie uciekać?

- Daleko nie ucieknie – mruknęła Alex, rozglądając się dookoła. – Ale nie, nie myślę tak.

- Wiesz już coś o tym kamieniu?

Już otwierała usta by odpowiedzieć, kiedy usłyszała za plecami głos. Głos, który sprawił, że na chwilę zupełnie zamarła.

- Joes?

A jednak. Burns nie blefował, to miało się wydarzyć i to miało się wydarzyć właśnie teraz, tak szybko i tak nagle. Uciekała od tego przez lata, broniła się jak mogła, starała się już nigdy nie usłyszeć tego głosu i nie zobaczyć tej twarzy, po to tylko, by teraz, na głupim przyjęciu pełnym nadętych ważniaków zaciskać mocno powieki i nie pozwalać, by było po niej widać, jak bardzo nie wie, co robić. Przywołała na twarz uśmiech i choć robiła to tak często, nigdy wcześniej nie przyszło jej to z takim trudem. Odwróciła się powoli i napotkała ogromne, jasne oczy, które kiedyś, dawno temu, tak często nawiedzały ją we śnie.

- To naprawdę ty – powiedział cicho mężczyzna. – Mój Boże, tyle lat…

Jen zdawało się, że w oczach jej ciotki przez bardzo krótką chwilę błysnęły łzy. Jasne włosy i przyjazna twarz mężczyzny wydawały jej się znajome, ale nie potrafiła sobie przypomnieć jego imienia.

- I zobacz gdzie się spotykamy. Pomyślałbyś?

Wpatrywał się w jej twarz w tak intensywny sposób, w jaki nie mógłby się wpatrywać żaden stary znajomy. Zupełnie tak, jakby chciał przypomnieć sobie każdy jej szczegół.

- Ty jako stateczna pracownica ministerstwa? Zawsze wiedziałem, że tak skończysz.

- O ile nie umrę przed trzydziestką.

Uśmiechnął się łagodnie, w kącikach oczu pojawiły się drobne zmarszczki. Alex odchrząknęła.

- Pamiętasz Jenny? – zapytała, wskazując ręką na dziewczynę, która cały czas obserwowała ich podejrzliwie, a teraz szczerzyła do niego zęby w uśmiechu.

- To mała Jenny? – powiedział z pełnym uśmiechu niedowierzaniem. Chwycił jej dłoń w obie ręce. – Wypiękniałaś okrutnie. Uważaj na facetów tutaj, czyhają na…

- Wystarczy, Charlie – przerwała mu Alex, a on przewrócił oczami i konspiracyjnym szeptem, ze złośliwym uśmiechem zerkając na Alex, zapytał Jen czy nie miałaby ochoty na sesję zdjęciową. – Wystarczy, Charlie – powtórzyła, po czym zwróciła się do siostrzenicy: - Jenny, to Charlie. Charlie Flynn. Fotograf. Stary przyjaciel.

- Skąd się znacie?

Popatrzyli po sobie, na ich twarzach podobnego rodzaju sentymentalny uśmiech.

- Długa historia.
            - Bardzo. I nudna.

*ten żart jest tak słaby, że czuję się zobligowana za niego przeprosić, ale nie mogłam się powstrzymać.

 **Moja bielizna jest jadalna - czyli kolejny słaby żart, oł jes!